Amygdala of sensorische cortex

Amygdala of sensorische cortex?

Amygdala of sensorische cortex?

Interessant artikel – in tegenstelling tot wat ik altijd heb gedacht blijkt niet de Amygdala het centrum te zijn waar angstige herinneringen worden opgeslagen: dit lijkt te gebeuren in de sensorische cortex. Voor ons is dit belangrijke informatie, vooral omdat de onderzoekers ontdekten dat de route die wordt afgelegd via de primaire olfactorische cortex loopt. 

Ik ben geen neurowetenschapper, maar laat ik eens logisch nadenken… Volgens de onderzoekers beloopt angst de route in het brein via de primaire olfactorische cortex naar de zintuiglijke cortex. Daar wordt het opgeslagen als angstherinnering. Het lijkt me daarom logisch dat het gericht gebruiken van geur het meest effectief is in de verwerking van deze angstherinneringen.
Met Aroma Freedom boeken we in ieder geval verbluffende resultaten. 

Ik heb het artikel zo goed als ik kon vertaald. De link naar het origineel staat onderaan dit blog.


 

Onderzoekers ontdekken een nieuwe route naar angst

Niet de Amygdala, maar de menselijke sensorische cortex* blijkt de locatie van angstherinneringen.

—–

Hoofdpunten

  • Het is gebruikelijk om naar de amygdala te verwijzen als het “angstcentrum”. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is de amygdala hoogstwaarschijnlijk niet de locatie waar angstige herinneringen worden opgeslagen.
  • In 2015 probeerde de baanbrekende amygdala-onderzoeker Joseph LeDoux deze vermelding te weerleggen. Hij stelde: “De Amygdala is niet het angstcentrum van de hersenen.”
  • Nieuw op fMRI** gebaseerd onderzoek suggereert dat de menselijke sensorische cortex en niet de amygdala, verantwoordelijk is voor het opslaan van angstige herinneringen uit ons verleden.

 

Joseph LeDoux

“Er wordt vaak gezegd dat ik de amygdala heb geïdentificeerd als het ‘angst‘-centrum van de hersenen. Feitelijk heb ik dit niet gedaan, en ook niemand anders.” —Joseph LeDoux (2015)

Images are from Anatomography maintained by Life Science Databases(LSDB). Permission Details: CC-BY-SA-2.1-jp

Joseph LeDoux schreef In 2015 een blogpost voor Psychology Today: “The Amygdala Is Not the Brain’s Fear Center.” Hij zegt in het artikel: “Het idee dat de amygdala de thuisbasis is van angst in de hersenen is precies dat – een idee. Het is geen wetenschappelijke bevinding, maar een conclusie op basis van een interpretatie van een bevinding.”

Toen LeDoux in de jaren tachtig met onderzoek naar dit hersengebied begon was het volgens hem een “eenzaam onderzoeksgebied”. In die tijd was namelijk de Hippocampus “het modewoord”. Door de jaren heen is echter de onbekende Amygdala veranderd in een begrip, namelijk een synoniem voor angst (LeDoux, 2007).

Daar ga je, Amygdala – de menselijke sensorische cortex staat centraal als het pad naar angst

Snel vooruit naar 2022. Baanbrekend onderzoek van de Florida State University (FSU), gebaseerd op fMRI  bevestigt de gedachte dat de Amygdala niet het angstcentrum van de hersenen is.

De onderzoekers van FSU van het Cognitive Affective Neuroscience Lab onder leiding van senior auteur Wen Li, hebben een nieuwe angstroute in het menselijk brein blootgelegd die door de primaire olfactorische (piriforme) cortex wordt geleid. Op 23 maart werden deze bevindingen (You et al., 2022) gepubliceerd in het open access, peer-reviewed tijdschrift Current Biology.

Het meest recente artikel in Current Biology van Li en haar FSU-team is een vervolg op een ander onderzoek:  “Human Sensory Cortex Contributes to the Long-Term Storage of Aversive Conditioning” (You, Brown, & Li, 2021). Het werd gepubliceerd in het Journal of Neuroscience vorig jaar. Lopend onderzoek bij mensen (geen muizen) van de State of Florida University geeft ons nieuwe inzichten in hoe op angst gebaseerde dreigingsherinneringen worden opgeslagen in onze sensorische cortex.

Zintuiglijke cortex - Aroma Freedom
Afb.: Blausen.com staff (2014). Medical gallery of Blausen Medical 2014. WikiJournal of Medicine 1

 

Startpunt van het onderzoek

“Aan het begin van het onderzoek hoopten we neuraal bewijs te vinden ter ondersteuning van het lange-termijn-bedreigingsgeheugen in de olfactorische (reuk) cortex”, zei eerste auteur Yuqi You in een persbericht. “Wat me verraste was dat het langetermijngeheugen voor bedreigingen in de olfactorische cortex vele vormen kon aannemen, en deze verschillende neurale mechanismen waren allemaal consistent hyperactief bij angst.”

Li grapte in een commentaar op Disqus (maart 2022) over de recente bevindingen van haar team die de status-quo verstoren:

“Impopulaire bevinding @CurrentBiology – Sorry, Amygdala!”

Ze voegde eraan toe dat het onderzoek van haar team de voorkeur geeft aan “een verspreid bedreigingsgebied” (boven één angstcentrum) dat geworteld is in de menselijke sensorische cortex. Li belicht twee opmerkelijke aspecten van deze voorheen onderbelichte angstroute:

➢  Angstherinneringen laten op de lange termijn patroondifferentiatie en afstemmingsverschuivingen zien in de menselijke sensorische (olfactorische) cortex, maar niet in de Amygdala of de orbitofrontale cortex (OFC).

➢  Dit evolutionair geconserveerde sensorische geheugensysteem is hyperactief bij mensen met angststoornissen.

“Dit werk vult een kritieke leemte in de literatuur door een nieuwe weg bloot te leggen naar angst en angstgeheugen” merkte Li op. “Die bevindingen kunnen leiden tot een kritische paradigmaverschuiving in hoe we angststoornissen zien en uiteindelijk behandelen, zoals posttraumatische stressstoornis en angst.”

De primaire olfactorische (piriforme) cortex kan een nieuw therapeutisch doelgebied zijn voor de behandeling van angststoornissen

Accumulerend bewijs suggereert dat mensen met gegeneraliseerde angststoornis (GAD) of posttraumatische stressstoornis (PTSS) intensere op angst gebaseerde herinneringen kunnen hebben als gevolg van patroondifferentiatie en afstemmingsverschuivingen in hun sensorische cortex. Het identificeren van een op zintuigen gebaseerde angstroute opent de deur voor het helpen van mensen met angststoornissen met behulp van een nieuwe therapeutische benadering.

Wetende dat een sensorisch dreigingsgeheugenpad (geworteld in de primaire olfactorische (piriforme) cortex) hyperactief is bij angstige individuen, brengt ons een stap dichter bij het helpen van mensen met verlammende angst om onaangepaste reacties op angst te veranderen op manieren die verder gaan dan de amygdala.

Artikel d.d. 28 maart 2022 – Christopher Bergland
Psychology Today

Credits blogfoto – http://www.memorylossonline.com/glossary/amygdala.html, CC0, via Wikimedia Commons

Referenties

Yuqi You, Lucas R. Novak, Kevin J. Clancy, Wen Li. “Patroondifferentiatie en afstemmingsverschuiving in de menselijke sensorische cortex liggen ten grondslag aan het langetermijnbedreigingsgeheugen.” Huidige biologie (eerst gepubliceerd: 23 maart 2022) DOI: 10.1016/j.cub.2022.02.076

Yuqi You, Joshua Brown en Wen Li. “Menselijke sensorische cortex

*De sensorische cortex maakt deel uit van een collectieve groep afdelingen in de hersenen die de somatosensorische cortex wordt genoemd. Elk van deze afdelingen is verantwoordelijk voor bepaalde functies, zoals visie of auditieve, sensorische of reukfuncties. De sensorische cortex is verantwoordelijk voor het waarnemen en waarnemen van informatie die het van de verschillende divisies ontvangt.

**functionele MRI

Holding space - ruimte houden

Ruimte houden – Holding space

Holding Space

Een paar maanden geleden kwam ik dit artikel tegen van Heather Plett. Het gaat over holding space, ruimte houden. Wat betekent dat eigenlijk, ruimte houden.
Hoe doe je dat en waarom is ruimte houden belangrijk?

Voor mij is dit artikel een mooie aanvulling op ons werk binnen Aroma Freedom – het bieden van ruimte wanneer je cliënt verwerkt, verwoordt wat er gebeurt en emoties ervaart.

Ik heb contact opgenomen met Heather Plett en mocht haar artikel “Holding space” vertalen.

Ruimte houden

Toen mijn moeder op sterven lag, kwamen mijn broers, zussen en ik samen om bij haar te zijn in haar laatste dagen. Geen van ons wist hoe we haar konden begeleiden om van dit leven over te gaan naar het volgende, maar we wisten wel dat we haar thuis wilden houden. En dat deden we dus.

Terwijl we mama bijstonden werden wij op ons beurt bijgestaan door een begaafd palliatief verpleegkundige, Ann. Ze kwam een paar keer per week langs om ons voor te bereiden op wat we de aankomende paar dagen konden verwachten. Ann leerde ons hoe we Mama met morfine moesten injecteren als ze onrustig werd, ze bood aan om moeilijke taken op zich te nemen (zoals Mama in het bad doen), en gaf ons de informatie die we op dát moment nodig hadden over wat we met mama’s lichaam zouden doen nadat haar geest was overgegaan.

“Neem je tijd,” zei ze. “Je hoeft de begrafenisondernemer pas te bellen als je eraan toe bent. Nodig mensen uit om voor de laatste keer afscheid te nemen. Houd je moeder bij je, zolang je nodig hebt. Wanneer jij eraan toe bent, kun je bellen en dan pas komen ze haar ophalen.”

Holding space - ruimte houden

Ann heeft ons een groot cadeau gegeven in die laatste dagen. Ondanks dat het een ondraaglijke week was, wisten we dat we gedragen werden door iemand die één telefoontje van ons verwijderd was.

In de twee jaren die volgden heb ik veel aan Ann gedacht en de belangrijke rol die ze vervulde in ons leven. Ze was veel meer dan de titel die ze droeg, “palliatief verpleegkundige”. Ann was begeleider, coach en gids. Ze heeft ons geholpen bij het bewandelen van één van de moeilijkste paden van ons leven door haar zachte, niet-oordelende aanwezigheid.

Het werk van Ann zou je kunnen omschrijven met een term die gewoon aan het worden is in sommige van mijn werkkringen. Ze hield ruimte voor ons.

Wat houdt ruimte houden in?
Dit betekent dat we genegen zijn om naast iemand mee te lopen, waar ze zich ook bevinden: zonder oordeel, zonder het gevoel te geven dat ze inadequaat zijn of dat ze geheeld moeten worden, óf dat we proberen de uitkomst te beïnvloeden. Wanneer we ruimte houden voor iemand openen we ons hart, bieden onvoorwaardelijke steun en laten we oordeel en leiding los.

Soms gebeurt het dat je ruimte houdt voor mensen, terwijl zij op hun beurt ook ruimte houden voor iemand. Zoals in ons geval bood Ann ruimte aan ons, terwijl wij Mama ruimte boden. Hoewel ik geen weet heb van de ondersteuning die Ann krijgt tijdens het uitvoeren van haar betekenisvolle en uitdagende werk, ik vermoed dat er anderen zijn die op hun beurt ruimte houden voor haar.
Het is niet mogelijk om een krachtige ruimtehouder te zijn, tenzij we anderen hebben die op hun beurt weer ruimte houden voor ons. Zelfs de sterkste leiders, coaches, verpleegkundigen, enz. hebben een vangnet nodig bij wie ze hun kwetsbaarheid en zwakke momenten kunnen laten zien, zonder angst om veroordeeld te worden.

In de verschillende rollen die mijn leven rijk is, leraar, begeleider, coach, moeder, echtgenote en vriend, enzovoort, doe ik mijn best om ruimte te houden voor andere mensen op dezelfde manier als Ann het liet zien aan mij en mijn broers en zussen. Het is niet altijd gemakkelijk, omdat ik de menselijke neiging bezit om mensen te willen helen, advies te geven of te veroordelen omdat ze niet verder zijn dan ze zijn. Maar ik blijf het proberen omdat ik weet dat het belangrijk is. Tegelijkertijd zijn er mensen in mijn leven die ik vertrouw, die vervolgens ruimte houden voor mij.

Het lukt niet om werkelijk mensen te helpen in hun eigen groei, transformatie, verdriet, enzovoort, door hun kracht weg te nemen (dat wil zeggen hun probleem op te lossen), ze te beschamen (zoals impliceren dat ze meer zouden moeten weten dan zij doen), of te overweldigen (bijvoorbeeld meer informatie geven dan waar ze klaar voor zijn). We moeten bereid zijn om aan de zijlijn te gaan staan, zodat ze hun eigen keuzes kunnen maken. We moeten bereid zijn tot het bieden van onvoorwaardelijke liefde en steun wanneer dat nodig is en ze het gevoel van veiligheid geven. Zelfs wanneer ze fouten maken.

Ruimte houden is niet iets dat exclusief is voor begeleiders, coaches of palliatief zorgverpleegkundigen. Het is iets dat IEDEREEN kan doen voor elkaar – voor onze partners, kinderen, vrienden, buren en zelfs voor een vreemde die een gesprek aangaat terwijl we met de bus naar het werk rijden.

Dit zijn de lessen die ik heb geleerd van Ann en anderen die ruimte hebben gehouden voor mij.

1. Geef mensen toestemming om op hun eigen intuïtie en wijsheid te vertrouwen. Toen we mama steunden in haar laatste dagen, hadden we geen ervaring om op te vertrouwen, en toch wisten we intuïtief wat nodig was. We wisten hoe we haar vermagerde lichaam naar de badkamer moesten dragen, we wisten hoe we bij haar konden zitten voor het zingen van gezangen en we wisten hoe we van haar moesten houden. We wisten zelfs wanneer het tijd was om de medicatie toe te dienen die haar pijn zou helpen verzachten. Op een zachte, vriendelijke manier liet Ann ons weten dat we ons niet hoefden te houden aan willekeurige protocollen uit de gezondheidszorg. We hoefden alleen maar te vertrouwen op onze intuïtie en verkregen wijsheid uit de vele jaren dat we van Mama hadden gehouden.

2. Geef mensen slechts die informatie die ze aankunnen. Ann gaf ons enkele eenvoudige instructies en liet een paar geprinte aanwijzingen achter, maar overweldigde ons in onze tijd van verdriet niet met meer dan we konden verwerken. Te veel informatie zou ons het gevoel hebben gegeven dat we onbekwaam en onwaardig waren.

3. Neem hun kracht niet weg. Wanneer we beslissingsrecht uit handen nemen, geven we mensen het gevoel dat ze nutteloos en incompetent zijn. Er kunnen soms momenten zijn waarop we moeten ingrijpen en moeilijke beslissingen moeten nemen voor andere mensen (bijvoorbeeld wanneer ze te maken hebben met een verslaving en een interventie het enige is dat hen zal redden), maar in bijna elk ander geval hebben mensen autonomie nodig om hun eigen keuzes te maken (zelfs onze kinderen). Ann wist dat we het nodig hadden om ons sterk en krachtig te voelen bij het nemen van beslissingen namens onze moeder. Daarom bood ze steun maar probeerde ze nooit om ons te sturen of de leiding over te nemen.

4. Zet je eigen ego aan de kant. Dit is een belangrijke. We raken hier af en toe in gevangen – wanneer we beginnen te geloven dat het succes van iemand anders afhangt van ons ingrijpen, of wanneer we denken dat hun falen ons in kwaad daglicht zet. Of als we ervan overtuigd zijn dat welke emoties ze ook los willen laten over óns gaan in plaats van over henzelf.

Het is een val waar ik soms inliep als ik lesgaf. Ik maakte me meer zorgen over mijn eigen succes (vinden de studenten me wel aardig? Laten hun cijfers zien dat ik vaardigheid heb in het lesgeven? Enz.), dan over het succes van mijn studenten. Maar dat dient niemand – zelfs mezelf niet. Om hun groei werkelijk te ondersteunen, moet ik mijn ego aan de kant zetten en de ruimte creëren waar ze de mogelijkheid hebben om te groeien en te leren.

5. Laat ze zich veilig genoeg voelen om te falen. Wanneer mensen leren, groeien of door verdriet of een overgangsperiode gaan, zullen ze tijdens het proces zeker een aantal fouten maken. Wanneer wij, hun ruimtehouders, oordeel en schaamte achterwege laten, bieden we hen de mogelijkheid om in zichzelf te keren en de moed te vinden om risico’s te nemen en veerkracht om door te gaan. Zelfs wanneer ze falen. Wanneer we hen laten weten dat falen simpelweg een onderdeel van de reis is en niet het einde van de wereld, zullen ze minder tijd besteden aan het veroordelen van zichzelf en meer tijd aan het leren van hun fouten.

6. Geef richting en bied nederig en bedachtzaam hulp aan. Een wijze ruimtehouder weet wanneer hij zich moet onthouden van het bieden van begeleiding (bijvoorbeeld wanneer iemand zich er dom en inadequaat door zal voelen) en wanneer hij hem vriendelijk/voorzichtig kan aanbieden (bijvoorbeeld wanneer een persoon erom vraagt, of teveel de weg kwijt is om te weten waar hij om kán vragen).

Zonder dat Ann onze kracht of autonomie wegnam, bood ze aan om Mama in het bad te doen en nog een paar andere uitdagingen van haar verzorging op zich te nemen. Dit was een opluchting voor ons, omdat we er niet in geoefend waren en mama niet in een positie wilden plaatsen waardoor ze zich zou schamen (zoals zich naakt aan haar kinderen moeten tonen).

Dit zorgvuldige aftasten moeten we allemaal doen wanneer we ruimte houden voor andere mensen. Het herkennen van de gebieden waarin zij zich het meest kwetsbaar en onmachtig voelen en het bieden van de juiste soort hulp zonder hen te beschamen, vergt oefening en nederigheid.

7. Creëer een plek voor complexe emoties, angst, trauma, ezovoort. Wanneer mensen voelen dat ze op een diepere manier worden gedragen dan ze gewend zijn, voelen ze zich veilig genoeg om complexe emoties die normaal verborgen blijven naar boven te laten komen. Iemand die geoefend is in het ruimte houden weet dat dit kan gebeuren en zal bereid zijn om houvast te bieden op een zachte, ondersteunende en niet-oordelende manier.

In The Circle Way hebben we het over “de cirkel beschermen”. De cirkel wordt de ruimte waarbinnen mensen zich veilig genoeg voelen voor het verwerken, zonder de angst dat dit hen permanent zal beschadigen of dat ze door anderen in de ruimte beschaamd zullen worden. Er is altijd iemand die kracht en moed biedt. Dit is geen gemakkelijk werk en het is werk waar ik over blijf leren, terwijl ik steeds vaker uitdagender gesprekken faciliteer. Dit lukt niet als we zelf te emotioneel zijn, als we niet het werk hebben gedaan om onze eigen donkere kant te onderzoeken, of als we de mensen voor wie we ruimte houden niet vertrouwen.

Ann liet zich zien met tederheid, mededogen en zelfvertrouwen. Als ze zich niet met zelfvertrouwen had laten zien als iemand die moeilijke situaties aankon, of als een persoon die bang was voor de dood hadden we haar destijds niet kunnen vertrouwen zoals we deden.

8. Laat hen andere beslissingen nemen en andere ervaringen opdoen dan jij. Ruimte houden gaat over het respecteren dat iemand anders is en het erkennen dat die verschillen ertoe kunnen leiden dat ze keuzes maken die we zelf niet zouden maken. Soms maken ze bijvoorbeeld keuzes op basis van culturele normen en waarden die we niet begrijpen vanuit onze eigen ervaring. Als we ruimte houden, laten we de controle los en respecteren we verschillen.

Dit bleek bijvoorbeeld door de manier waarop Ann ons ondersteunde bij het nemen van beslissingen over wat we met het lichaam van Mama zouden doen nadat haar geest was overgegaan. Als we het gevoel hadden gehad dat we een bepaald ritueel wilden uitvoeren voordat we haar lichaam loslieten, konden we dat doen in de privacy van Mama’s huis.

Ruimte houden is niet iets dat we van de ene op de andere dag kunnen leren, of dat adequaat kan worden aangepakt in een lijst met tips zoals die ik zojuist heb gegeven. Het is een complexe oefening die zich ontwikkelt als we hem gebruiken, en hij is uniek voor elke persoon en elke situatie.

Het is mijn bedoeling om een levenslange leerling te zijn in wat het betekent om ruimte te houden voor andere mensen, dus als je ervaringen hebt die anders zijn dan de mijne en iets willen toevoegen aan dit bericht, laat dat dan weten in de opmerkingen of stuur me een bericht.

De originele tekst van Holding space vind je op de website van Heather Plett.