Over sterven en over-leven
Precies 6 maanden geleden overleed je.
Mooie moeder van 2 prachtige dochters, vrouw van een lieve vent, wandelmaatje.
We zagen elkaar voor het eerst op de Muziekschool bij het koor van onze kinderen, we kwamen erachter dat we zo’n 100 meter van elkaar woonden.
Ik vond je aardig.
We spraken af om de kinders te carpoolen en al snel vonden we elkaar voor een “Rondje Weiland”: als we een frisse neus wilden of ons hart wilden luchten over kinderen, scholen, thuis, het keurslijf van de maatschappij. We praatten veel tijdens onze rondjes, intens, waardevol, openhartig en gepassioneerd. En als we nog niet klaar waren, dan bleven we op de hoek van de straat eindeloos doorpraten tot het toch echt tijd was om te koken/werken/eten/boodschappen doen/stofzuigen. De dingen die gedaan moeten worden.
Ziek
We zochten elkaar op als we het nodig hadden, we lieten elkaar los als we genoeg hadden aan onze eigen sores. En toen ons contact al een tijdje was verwaterd, kwam ik je oudste tegen op de Muziekschool. Kleine kinderen worden groot en het carpoolen was niet meer nodig. Ze vertelde dat je ziek was. Ernstig ziek. En toen ik bij je kwam, was je net geopereerd.
Het ging snel, jouw ziekte. Zó snel, dat bezoek niet meer mogelijk was. We mochten nog een keer kort van elkaars gezelschap genieten en voor ik het wist was je overleden in een tijd waarin afscheid nemen niet aan de orde was, het keurslijf van de maatschappij, maart 2020.
Over sterven en over-leven
Het voelt oneerlijk dat je kinderen en man en anderen die je zo intens liefhebben je moeten missen. Het voelt oneerlijk om door te gaan terwijl jij niet meer mag meegenieten.
Ik probeer het waarom in het leven niet meer te doorgronden, word er niet wijzer van als ik het waarom zou begrijpen. Ik blijf jouw sterven toch stom vinden, het troost dat je elke dag even “langskomt”.
Je hebt mijn leven aangeraakt. En je hebt veel levens aangeraakt. Zonder dat je het misschien wist was je groter dan je dacht en een voorbeeld voor ons.
Dank je wel voor het kijkje in jouw leven. Je hebt me iets meegegeven, zodat ik nóg meer de waarde van het leven zie. Het leven in het nu.
Er is alleen maar nu…
Lieve Annemiek, dank je wel dat jij jij was.
Dank je wel dat ik even met je mocht meelopen. Ik geef je een dikke kus.
